Verse1:
şimdi bana bi dünya lazım,içinde ben olmayan
gölgesiyle boğuştuğum bi damla kandan hatıra
kızıldı gökyüzümüz solmak üzere sokaklar ve
boşluğunda duyduğum şehir sesiyle uyanmak

sabahlar ölüm derdi, gece olunca öldünüz
bi sayfa daha yazardım, oturmak zorunda öykümüz
sarıydı tonlarım o eski şarkı ölürken ve
şimdi tamamen siyaha döndü hayat dururken

anlaman gerek, yüzümden akan gölgen olmasın
ağlamak gibiydi yüzüne dokunmak
bir şehir uzağımda sesin kısık kırılgan
senin düğümlü dudaklarına başka bi ben dokunamaz

sınırsızlığa ulaşsın, bi kez hayata bulaştık
bir ezgi döner, kafamın için yontan adınla aynı
sandığın kadar büyük bi gücüm yok artık
(yok artık,kimse yok artık)


Nakarat: 2x
ben hep zahiri
sorma kaç kişiyim
sorma kim gelirse gelsin aynı sonla gelir
son halin elimden düşen bi sakura kadar katil
(kes)
boşver içinden çıkamam belki


Verse2:
umurumdan dışarda bi dünyaya alışmak
büyükçe mide bulantıları zorla konuşmak
huzuru bulmanın diğer bi adıda yok olmak
ben olmak sen olmak ve en nihayetinde hiç olmak

hiç olmazsa git bu gece konuşmam kadın
hiç olmazsa sus buraya alışmam kadın
hiç olmamış gibi git varlığından sakınırım
ben otursam bu yerde inan kendi başıma sapıtırım

kan revan serabım
vakti dolan öder hep hesabı
kapat bu sayfalardan usandım
kaç zaman geçerse geçsin hepsini yaktım
darılma ben elden gelen ne varsa hepsini yaptım

bilinmezin sınırından bi veda ver bana
kimin nesiyim boşver onu ve son defa bi sigara yak
silinmesin hiç derken imkansıza merhaba
(hadi git,kendine iyi bak)

Nakarat: 2x
ben hep zahiri
sorma kaç kişiyim
sorma kim gelirse gelsin aynı sonla gelir
son halin elimden düşen bi sakura kadar katil
(kes)
boşver içinden çıkamam belki