ben elemde napervayım acılar var her daim
hafızam şekillendi böyle kaldım hep mülayim
tütünü ettim tayın ömrü zehir sayıp çekip sabır
gönlü yamaladım boynumu büktüm ağır
diliyordum ki mükafatım huzur gelip kalır
huzur sandıklarım hep sırtıma biner kahır
en büyük dertlerim olsaydı keşke bir kaç kadın
ölümün dizlerinde uyudum hem de çeyrek asır
vay arkadaş ben böyle üşür müydüm
bir parça yaşamak isteği en zorlu düşüm müydü
dürüstlük namerdin dünyasına göçüm müydü
yoksa bu varlığım gerçek değil izdüşüm müydü
düşünmüştüm hem de inanarak bir gün güneş doğar diye
şu gülmeyen yüzümden kederler kovar diye
en nihayetinde vazgeçmek kolay bişey
zaten her daim beklesen de inanmak solan bi renk

ey elemden biçare bükük boynum artık eğilme
sen kalleşi bildin ve bitti sular durdu değirmen
onlara barış dersen hepsi ister etinden
bir el verirsin hep koparırlar gözleri seğirmez
dönmedi benimle kimse yollarda çökmedi
çok sabredince bile içimden harlı öfke sönmedi
gömmediniz öldürüp de gömmediniz
medet bekledim okyanusta boy verip görmediniz
soy benim kalbimin kabuklarını bak altına
bak aklıma değmez pes etmek alıştım bu bataklığa
ayağımdan tutup yol açtı türlü sakatlığa bu kader
çolak kalıp yürüdüm karanlığa
ruhun benzeriyle atılmış bir samanlığa
boynuma sabit ihtimal zincirinden daraldım bak
bak ne kaldı elimde görmekten başka
belki ütopyam bütün bunların söndüğünde başlar