Verse 1:
Yazamıyorum günlerdir bu yüzden aklıma geliyor eskilerim
Odamda bir silüet belirdi bana bakıyor tanıdım o eski benim
Stres dişlerimi sıktırıyor ama durduramıyorum teskin edip
Kendimi boşluğa bakarken yakaladım o korkularımı teslim edip

Kes bilelim kanımız akacak mı öldük mü yoksa çoktan
Saraylarda yaşadık sanarken ayağımız hiç çıkmıyor ki boktan
Uyanamadık bir türlü şoktan o yüzden odamda pencere yok lan
Hala soğuk ve benziyo morga bu fanusun içinde yaşar bir hortlak

İnsana insan gerek, bana beni verdiler idareten
Tiksiniyorum bu ifadeden ama beynim kalbimi iğfal eder her fırsatta
Fırsatlar dünyası nasılsa bu son gününde bile durma
Kullan yuh lan nasıl bir iştah kendini bile şaşırtan bir kursak

Vursan da ölmem artık ihanete önlem aldım
Sanarken ettiler içine bu insanlar gözyaşımla doyan insan var
Göremediğim onca ima var gelmeyin burda imha var
Ben neyim bunlar insansa ben neyim bunlar insansa

Nakarat:
Kime?
Niye?
Çare Ados



Verse 2:
Ados'un kendine yok çaresi beş tane ilaçla yaşar rezil
Daha beterinden bahsetme bana bunlar iyi günlerim iyi gülmedim
Yıkık dökük yine beynimin içi ruhumla zihnim anlaşamadığı için
İnsandan saklanamadığım için bana yaklaşamadığın için

Sana katlanamadığım için döndüm sırtımı insan
Yıllarca değişmedi mizacın gördüm gerçeği bizzat
İnan ki yok ederdim izlerini elime geçseydi bir fırsat
Bana doğruyu göstermedin ki yanlışı bileyim bu nasıl izan

Susmaktan haya ediyorum hiç dinleyen olmasa da
Gündüze gönül koydum artık farketmez güneş hiç doğmasa da
Acizlikleri boğmak için varız imkanlar bizi bulmasa da
Yazdıklarım elbet yapışır yakana birgün yanında olmasalar

Mizantrop oldum artık anla kalem kağıt ve boş duvarlar
Tahamülün sınırlarında yürürken delilikle arkadaşça
Gölgem bile benden daha konuşkan onunla sohbet ettim hatta
Diyor ki gülen bir suratla sakın ışıklarını kapatma

Nakarat:
Kime?
Niye?
Çare Ados