yanmaz göz bu sefer bir kimse için.
hiçkimse için yaşadıklarım olmuş benim.
oysa hayal ki ben buysam koysam
bi köşeye kendimi yendiğim zamanları,
duysam canımı yakan ne varsa anlatsam
bir anlatsam pir anlatsam
hep bir dilek olarak kalacak bunlar
hep benimle kalcak olanlar,
alçak olanlar yanlış yerdeki
yanlış insan olarak kalsan kaç yazar
elden ne gelir kaçsanda yinede hatırlayacaksınya
aynı nefesi alacaksınya
hep aynı bu acıyı tatmaktansa
bırak beni ben öleyimya.

ellerimde kalsın pıhtılanma ,
gökyüzünde uçsun martılar
bir damlam düşsün sırtına
istanbul vaktim benim ahtıma,
istanbula mahsup bütün arzular benim olduğu kadar
yandılar içinde kendimi gördüm geldik
benim olacaktı o çaldılar.


şimdi günümü say say,
halime bak vay vay ,
giden varsa hay hay,
eşme yüreği ah ah.
sonuma doğru geldim,
ölüme uzak yolumu serdim
vah bana vah , tek bi cevap verdi bye bye


2 cihan birde benim hayatım eklenir
bu renklerin içinde söyle ölüm nasıl beklenir,
sessiz kalmış perdelerin arkasında drama sanatçıları
her daim kalemine kağıdını öldürtür
sigarayı yenileri söndürtür.
kendini kendine güldürecek
bi kişilik yok sanmıştım,
aldanmıştım yıllarca
aldatıldığımda vardır
aldatmayı düşünebildiğim kadar sevmişi beni
kendini bana seni bana sorma anlatamam,
eskisi kadar ağlayamam ben,
susmayı bilmek konuşamamak değil
öğren bunu
ağlama duvarına hoşgeldin
ah kalbim öldürüldü bir kaç kere
canımı alacak şu melek
işimi yapacak şu melek
acı çekmektemi var meziyet
uyumadan önce sev eziyet.


çekilecek fotoğraf , yaşanacak bir an yok,
kapanacak kapı gidilecek bir yol yok.
ve elime baktığımda göremediğim bi iz,
hatıralarımdan olsa olsa yarısı tertemiz.