Söz verin bana ıska geçsin hepsi karavana
odamda buğulu gözlerim dışarda gülse kaç yazar
içimde sen ve zehrin sen ve sevgin
çatıştı durdu yıpranan ben
için rahatmı başını yastığa koyarken
düşünmem gerek biraz bu 12 saat kimin aleyhine
8 saat yetermi rüya görmeme
bir emir yetermi ölmeme
veya bir sözcük bir benimseyiş yeterdi gülmeme..
Seyyar acılarımla yetinebilirdim ancak
anladınmı şimdi bir güler bir eğlenirken
aniden çöken bu karabuluutların sebebini
bırak yadırgasınlar halini
bu bir yürek meselesiyle ilgili
ergen oldun artık
al ve şimdi başına çal iste küçük kalmayı
ufakta olsa azıcık umut barındırmayı
hayallerimde yoktu böyle şeyler bunlar kabus olmalı
Bir selamla başlayan hikayedir bu
güneş batık atık bi kalbe çarpan en sonuncu darbe
zaman gelince terkederse yıldızın sönerse gökte
bil ki silerim herşeyi
şimdi loş bi odada bembeyaz bi düş ve akla kazınan
hatırada tek temennim oldu geçmişim
geçmişimde ellerin zihnimin derinliğinde bir hikaye saklı
sorma sebebini
Tuttuğum bi günlük
Parça parça her satır
her kelam hep yalan
Kim harap olan
sayfalarda kimdi kaybeden huzurunu ?
ve kimdi mutlu nerede buldu yok olan umudunu ?
Sus tek bi kelime etme derdim öncelerde şimdi ne yapmam gerek bu odada tek ve yorgun solgun her dokunduğum surat..
Hakka açılan ellerimdi sızlayan satırlarım hakikat..