bana veda etmeseydin keşke bu soğuklarda
bu dayanılmaz vahimlik düşürür yataklara
sevgini paylaşamadın benle bencil olmandan
sürükledin beni çok tuhaf olan bataklıklara
gitmemeliydin ben seni kaybetmek istemezken
yakınımdan uzaklaşman götürdü beni kedere
seni göremiyorum artık benzedim harabeye
sensizlik yaptı beni sessiz serseri bir avare
bitkinleşmem bana yazdırdı manidar sözleri
temyiz ettim başkalarından hep o gözlerini
kağıtlara doldurdum devamlı ben hasretini
bu vedan yarınlarımı gelmeden bitiriyo benim
yarınlara bakamıyorum güzel bi heyecanla
her şeyini yitirmiş biri nasıl baksın yarına
içindeki neşeli kıpırtıları bitirdin ansızın
gelecek başlamadan bitti bundan rahatsızım

budur işte bir veda depremi
sen çaldın sonrasında da sireni
duramadı asla bu veda treni
tutmadı maalesef bunun freni

renksizleşti hayat fazlasıyla bu zemheride
geçemedim bir türlü hayatın çemberinden
kurtulamadım ki senin vedanın depreminden
etkisi geçmez bir ömür devamlıdır müebbet
kahkahalar atarsın sen artık hep ardımdan
nasıl güzelce bitirdin işte beni insafsızca
başkalaştım yokum bedenimin civarlarında
bu bedeni taşıyamıyorum zifiri karanlıkta
tüm her şeyi hemen atmandır bunlara sebep
kendimde değilim ben oldum sanki bir ceset
hayat diretiyo bana ve ardarda diyo pes et
binlerce ton daha katınca iyice çöktü kasvet
bu yaşadıklarımdan dolayıda çok eserekliyim
vedalara alışmayı istemediğimden böyleyim
vedandan itibaren düştüm bir gafletin içine
göçtüm sanki dünyadan al mesuliyeti üzerine

budur işte bir veda depremi
sen çaldın sonrasında da sireni
duramadı asla bu veda treni
tutmadı maalesef bunun freni