otuz iki barım ölümü çağırıyor yine
gerçekler canımı sıkıp itti beni dibe
kimseler olmaz oldu yanımda dibimde
kalp hep boş dolmuyo ki hiç kimseyle
hayatın her zaman kötü tarafı galip
mutlu umutlu olmak yaptı beni aciz
bu kelimelere kimse inanmıyo sahi
benim yalnızlığımda bunlara dahil
lirikler gelir ölümü çağrıştırır şuan
yazmalıyım diyorum ettiğim inatla
sonu kötü bitsede içimde kalmaz
yazmak iyi geliyor acılarla savaşta
niye geçemedim bu üzüntü duvarını
yaşamak çok zor bu kahırla zamanı
alın yazım bir katil gibi çok acımasız
rüyalarım geçmiyor ağrısız sızısız

iyi davranmadı bana hayat her adımda
taşlar koydu en ağırından yoluma

bu durumdan yalnızlık boşluk solumda
sebebi kavgalı olmamdır şu hayatla

yaşıyorum iyimser olamadan sürekli
barındığım yaşam beni çok sürükledi
dertler çileler ve kattığı kötümserlik
dönüm noktam olmadı yani kederliyim
artık farketmiyor başka türde sorun
en vahimleriyle karşılaştım ben sonsuz
ölüme götürüyo beni belki bu konum
bir muallakta kalmakta benim sonum
keskin bir kılıç gibi karşımda hayat
hep galibiyet alıyor hemde her saat
karşı koyamıyorum yenilmiyorda bana
zaten hayatımın toplamıydı bu hatalar
fazla ezildim bu dünyada bu yerimde
şunu söylicem hayatada ben bu yüzden
hiç korkmadan ölüm yakınımda olsa bile
ağzın burnun olsa çoktan dağıtmıştım seni

iyi davranmadı bana hayat her adımda
taşlar koydu en ağırından yoluma
bu durumdan yalnızlık boşluk solumda
sebebi kavgalı olmamdır şu hayatla