Bildiğim tek gerçek, dünyanın yalan olması.
Gördüklerinin hepsi yaşama hazırlık aşaması.
Açamazsın o kapıyı, kaçamazsın bu diyardan.
Ölümle açılacak gözün, önünde sayılı zaman var.
Kalıp tadını çıkarmak isteyen bir nefsin,
ancak sayabileceğin çoklukta az nefesin var.
Sayısız insana değer verecek kadar sevgin,
kalbin köşkünü sunacağın, bir tek sevgilin var.
Kal, ve de kaybet sen ne olur?
Yak kendini zaman ilaç olur her şeye.
Dediler ki geçer…
Yalanmış bak inandığın gerçekler.
Tüm gerçekler…
Yalanmış, gerçekten…
Hasret biter, ve sö-ner ferler.
Nakarat(1)
Yine nefse uyar mı insan?
Bize gerekiyor birazcık ihsan.
Dile gel de uyan be insan.
Dize gelecek o zaman düşman.
Kimi düşman kimisi sırdaş.
Sen düş bak yok olacak yandaş.
Dediler ki hepsi mi insan?
E kimi insan kimiside şeytan.
Güneşin yanmaktan başka, yoktur hiç şansı.
Garip bu dünya hakkını verenin kırık kapısı.
Sabır dilenirken yüzüme konmuş tebessüm,
yüzüme konmuş maskelerin nedense en şaşalısı.
Dinlenmek için dilenmem ben,
dinleyen anlar zaten.
boş değil, yaşanmışlıktır hikayem.
Satırlarımın hepsi bir amaç uğruna dökülür kalemden.
Yıkılacak ve elbet çıkacağım kalemden.
Ben, kaybetmem deme ne olur.
Kar saçlarıma dokunur.
Soğuk her yer.
Kaybettiğim son savaşım;
Hep savaştım, darp aldım.
Düştüm, kalktım, durdu ayaklarım.
Ama hala hayattayım. Ben a-yak-tayım.
Nakarat(2)
Yine nefse uyar mı insan?
Bize gerekiyor birazcık ihsan.
Dile gel de uyan be insan.
Dize gelecek o zaman düşman.
Kimi düşman kimisi sırdaş.
Sen düş bak yok olacak yandaş.
Dediler ki hepsi mi insan?
E kimi insan kimiside şeytan.
Zor geldi gelemedim yanına.
Sor yakar mı bedenimi dünya?
Kor düşer ama soğur kalbim.
Yorar halimi bilmez zalim.
Ama savaşım bitmez benim,
içimde sürer bitmez hiç talim…
içimde sürer bitmez hiç talim…