Verse 1:
Doğru! Ne söylesen doğru
Üstüm başım kir, umutlarıma bir karanlık doğdu
Sen ne oldun?
Ne oldun da tavsiyeni dinliyim?
Kahramanım yok masalda, red ediyorum bilgiyi
Ben aşkı şarkılardan atalı oldu baya
Hergün beyni 14 parçaya bölmek..
'Ne olur dayan!” dedim sabrıma
Gel etme ve sabrımı taşırma
Yalnız olmak yadırganır lakin ben hiç şaşırmam
Der ki arkadaşlarım;
'Sefo şarkı harika.”
Hiç duymadım sıkıntın nedir kardeşim be?
Haydi kalk!
Ver bi' sigara…
Dumanda bul kendini
Yazdığımı anlaman zor çünkü kaybettim kendimi
Dur biraz yavaşla…
Gidilmez yol telaşla
Onca yıldan sonra görüyorum hala ibnelik revaşta
Neyse..
Düşmanlık bitsin dedim lakin,
Anladım ki şişem boş, bitti bu sâki…


Verse 2:
Çok yazık bu hayatımın ritmi
Sen kabul etsende etmesende tüm masal bitti şimdi
10 yıldır hayatımı 3-4 dakikalara sığdırıyorum
Çünkü 10 yıldır ne odama ne bünyeme sığmıyorum
Anlatılacak onca hikayem var hala benim
Rekabetle ilgilenmiyorum o yüzden devam edin!
Bu denk değildir suskunum bulaşmana
Gerek kalmıyor konuşmama sen biliyosun;
'Çok yolun var bana ulaşmana!”
Beyin mengenemde sıkıştı fikrim
İnsan olmaksa mevzu git ruhunu diktir
Astigmat kalp gözüm renkleri dahi seçemiyorken
'Hissettiğim yaşta olma fikri 24'te bitti”
Zor seçimdi intihar…
Yastıklarıma işlediğiğini anladığımdan beri
Uykuya şüpheyle bakıyorum, şüpheyle kalıyorum
Şüpheyle aşıyorum..
4 duvar enkaz olsa da kurtulsam diyip yaşıyorum
Dincim, kim birinci? Son durak yoksulluk..
Yoktun, hiç olmadın. Kendimizden yoksunduk!
Ağladığın duvarlar yıkıldı!
İçimdeki sen Berlin duvarı misali
Aynı ülkede farklı yaka
Ben sıkıldım…