Verse 1:
Saklanırdı güzel sözler, kimse güzel bakmıyordu
Kimse burada mutlu değil, kimse huzuru bulmuyordu
Kimse yorulmuyor, kimse buradan gitmiyordu
N'oluyordu bunuda kimse bilmiyordu, dinliyordu

Kulaklarımız aynı anda çınlıyordu
Aynı şeyleri dinliyordu yorgundum, ağlıyordun oğlun
Yıllar öncesinde bırakıp giden babanın çocuğu gibi
Ağlıyordun acılarla bir kalp yapmış oturuyordun

Okuduğun bir kitap gibidir hayat bazen
Bazen uzak görünür aslında yakındadır mutluluk
Gördüğün bir rüya gibidir hayat bazen
Bazen kabuslarla uyanırsın sahtedir o mutluluk

Sahte gelir bütün insanlar sana bazen
Durmak olmaz yaşıyorsan umudunuda boşlamak yok
Bazen kağıda dökülmüyor cümleler
Sevdiklerini aynı yerden aynı günde uğurlamak

Nakarat x2:
Yıldızların altında bir güneş doğar
Burada bir sokak yanar, sabahlar cinayetle kalkarlar
Ölmemişti sayıklardı bazen adımı korkardım
Burada olmamalıydım ben anam duymamalıydın



Verse 2:
Bir kavganın ortasında bir yabancı mahallede
Bir sokak eşkıyasının narelerine ve
Başka bir gecede sabahlamak, aynı yıldızlarla uyanmak
Çoktan giden ay ışığını şimdi nerde hatırlamak

Belki de doğmayacak bir daha sabah olmayacak
Senin için hiçbirşeyin önemi kalmayacak
Heyecanını kaybetmiş, umutlarını kaybetmiş
Dünyanızın enkazında belki güneş doğmayacak

Parçalansın ellerinde camları
Bir kar tanesi soğutmaz, vicdanımın aynasıydı
Aynasıydı gördüklerim yirmi senelik hatıraydı
Bir boşlukta çırpınırdım, sen de ayağa kalkmalısın

Yangın yeri kum sokaklar her tarafta duman
Her tarafta kornalar çalardı sessizliği bozan
Bir de kusuru vardı acımasız bir dünyadan kalan
İnsanlar kadar acı verir o baktığınız zaman

Nakarat x2:
Yıldızların altında bir güneş doğar
Burada bir sokak yanar, sabahlar cinayetle kalkarlar
Ölmemişti sayıklardı bazen adımı korkardım
Burada olmamalıydım ben anam duymamalıydın