Verse 1:
Bizler aynı şehrin biber gazını solumuştuk.
Hayat müşterekti ve bizler aynı bakkalın müşterisiydik.
Aynı yağmurlarda ıslanmıştık defalarca,
Aynı kaldırımda gezmişti defalarca cüssemiz.

Aynı dilenciye selam verdik her sabah,
O kediler de kimsesizdi bizim gibi.
Bizler aynı çöp tenekesinden bile müzdariptik;
Lakin uçurtmalar bizden ümitliydi her zaman.

En son ne zaman uçurttun uçurtma?
En son ne zaman baktın gökyüzüne
En son ne zaman gülümsedin
En son ne zaman besledin kedi
En son ne zaman yazdırdın bakkala?
En son ne zaman sevincinden ağladın?

Nakarat:
Ne kadar bağırırsam bağırayım o benim duymaz sesimi.
Belki de unutmuştur gözlerimin kem rengini
Ne kadar aşık oluyorsan, ne kadar çok seviyorsan;
O kadar büyük üzüntüler geriye kalıyor.


Verse 2:
Eski direnişçilerden kimse kalmadı.
Sokağımıza biber gazı bile sıkmıyorlar artık.
Sizin evin olduğu yer süpermarket yaptılar,
Ve bakkal Osman mecburen iflas edip kapattı.

Artık dilenciler bile dürüst değil.
Çünkü yağmur yağınca toprak bile beton kokuyor.
Sen olmadığından burda uçurtma uçuran kimse yok,
Ve tüm kediler gözüme aç gibi bakıyor.

En son ne zaman uçurttun uçurtma?
En son ne zaman baktın gökyüzüne
En son ne zaman gülümsedin
En son ne zaman besledin kedi
En son ne zaman yazdırdın bakkala?
En son ne zaman sevincinden ağladın?

Nakarat:
Ne kadar bağırırsam bağırayım o benim duymaz sesimi.
Belki de unutmuştur gözlerimin kem rengini
Ne kadar aşık oluyorsan, ne kadar çok seviyorsan;
O kadar büyük üzüntüler geriye kalıyor.