Hayat, üzer her aklıma geldiğinde üzdüklerimi, üzüldüğün onlarca kişiyi
Getirir gözünün önüne, seni en mutlu anında vurur birdenbire
Hayat, ne kadar zor olabilir yaşaması, yaşamak değil önemli olan korkularını bir kenara bıraktırması
Hayatın getirdiklerini hayallerinde yaşatmaktır zor olan

Herkes üzer sevdiğini, bazen kırar onu, bazen onun iyiliği için terkeder
Yazdıkça elime ne geçecek onu bile bilmiyorum, bırakmak istedikçe dediler bir daha yaz ve kederlen tekrar
Sence bu yorgun beden yazabilir mi aynı satırları, nerede 14 yaşım nerede seni temiz duygularla seven çocuk
Dört-beş yıl geçti üstünden, yaşadığım duyguları hissettiklerimi unuttum, ama tek birşey öğrendim senden, herkes üzer sevdiğini...

Ne güzel hayaller kurardık değil mi, şimdi bir cebimde kalem diğer cebimde sana yazdığım şiir duruyor...
Beni anlıyorsun değil mi, sen anlamasan, dinlemesen bile yazdıklarımı okuduğum geceler duyuyor...
Neden ben be Tanrı? Ben konuştukça, dertleştikçe, sevdiğimi söyledikçe o bana bakıp neden susuyor...
Kimse bilmiyor neden o şiir duruyor, neden geceler duyuyor, neden o susuyor, herkes üzer ama sever sevdiğini, benimse hislerim artık birşey hissetmiyor...

Bir gücüm olsa da gökyüzüne kazısam ismini, her baktığında istemeden de olsa hatırlasan beni
Az mı çektik beraber onca derdi, çileyi boş yere miydi hepsi, gözlerimin içine bakıp söyle hiç mi sevmedin beni "Gittiğin günden beri gökkuşağım, gökyüzümün renkli tonları gitti, tek birşey bıraktın bende yanlız, gecenin karanlığı ve"
Onu da alsaydın beni kendimle bıraksaydın, karanlık bıraktığın anılarla değil