Ben anlatırken ağlarım ya kan revan içinde

bir sokakta kaldım haftalarca saklanınca gecmez

önümde bir adam ölünce anladım sevince ağlamıştım ilk defa ve sonra unuttum

ben artık ağlamıyorum anne

ağlatmak da istemedim

ben artık anlamıyorum kimseyi

yaktığım resimlerin hikayesiymiş bitmeyen

görmek istediğim herkezin uzaklarında bir resim çizdim

gördüklerimle güldüler ben ağlamıştım oysa ve şimdi birden bire değişen herşeye lanet ettim

ben er geç ölürüm amma duygular bu kez baya bi zorda

dayattığın o sevgiler yıkıldı şimdi zorba oldum

insan olduğundan daha da alçalırmış meğer

hapsedilmiş eller yürekler gidenler

ürkekçe bekler şimdi savaşı kaybedip özlediğini anlatan bi sayfa yazdı kalemler..