Verse 1
Bana ağlamayı anlatma ben yazları bile Islaktım
Sebebi sendin Hıçkırıklı ağlayışlarımın
Bir zamanlar en iyi esen rüzgarımdın
Ama ayrılıkların yüzümü mosmor eden sert tokattı
Bir gün kalbimin götürdüğü yere git
Artık Çığlıklarımı Duy
Kulakların insafa gelsin
Duygularını elden ele gezdirmekten eline ne geçti
Yazılan son mektuplar bir ömrü sömürdü
Teselliler güldürür ama sonu hüzündür
Sen gülücüklerimdin bir zamanlar
yüzümde açamayan gülücüğümün artık yaşamak için yok günü
Bazenler biriktikçe birikiyor bak bazen
Nerden nereye kaçıyorsun kalbim sana sürgünken
Susuyorum mutluluğa dert kuraklığındayken
Günlerin hiç tadı olmadı sensiz zaten.
Nakarat


Rakamlar kabusumdu
Takvim yaprakları yüzüme gülerek zalimce avuttu
Sen sonumdum,hemde solumdun
Bir Kez olsun Kendini benim yerime koy
Belki bir şeyler hissedersin bana dair.
Verse 2
Sen ne biçim bir mevsimsin neden değişmezsin ?
Yaşarım ben her zaman haziranda bile kış!
Bir gözüm gece oldu bir gözüm kara kış
Dinmez hasretliğim ve suretimdeki derin yağış.
Kolay değil seni bak hemen silip atmak
Ama kolay oldu deme beni hemen unutmak
Terkedişler yüzünden kapanmadı kalbimdeki açıklar
Herşeyimi al ama bana seni hatırlatıcak bir şey bırak
Sen bir düş kur haydi içinede beni düşür
Güneşim hiç olmadı bunun için güneşime körüm
Ben senden var oldum sensin en büyük özüm
Biz bir bedende bütündük sen bir ömür üzüntüm
Kalbimi kendi kazdığım mezarıma gömdüm
Sen neşen veren bir berraklıktın
Aynı su gibiydin,bana ziyarete gel
Toprak Altındaki bu kalbime sen değsin.