Yağmurun sesi benim korkum
Hiç yoktum sokaklar evim dolgun
Bir maaşım yok yorgun hissediyorken
Biri gelip omzuma dokunup dediki evlat hayat zordur
Çünkü pantolonum yırtık bir tinerciyim
Trafikte araçların camlarını silenciyim ben
Kimine göre üstü başı pasaklı bir insan
Kimine göre ise dilenciyim
Aslında göründüğü gibi değil
Benim korkularım yağmurun altında kalıp üşümekti
Kışın kar yağarken bir köşeye büzüşmek ve
Dondurucu o sağuklarda ne yapacağımı düşünmek
Ölmek istedim biraz sabırla
Yediğim tüm dayakları hatırladım sonra
Vazgeçerek bütün gece her tarafından
Su alan yırtık ayakkabımı anımsadım
İnsanlara göre benim
Aç ve susuz yaşanyan bir garip burda sokakların timsahı
Her önüne gelen bana çaresizce bakıyor
Lan yeter artık kabullenin bende İNSANIM !
Ödün verdim sinirimden
Varoş sandığınız kimselerinin içini bilirim ben
Bu öfke soğuktan yada açlıktan değil
Sıcak evinde önyargılı insanların kibrinden