VERSE 1



Ben şu gönlümün demir sürgülü bu kapılarına vurdum kilidi

kimisi der ki bana unut ihaneti,hayat tanrının bize emaneti

kimi sefaleti sanır yoksulluk,kimisi de parada arıyor mutluluk

ama bir cüzdan arasındaysa namus o zaman yagsın benım uzerime yokluk

ben benimle cıktım yola,geride yasanan onca hatıra

üstümde yakası yırtılmıs kirli bir gömlek bana sen kokar hala

beni hayata bağla, bu defa kıldan ince iple değil halatla

silik bir resimden ibaretse geçmiş koyim böyle hayatın amına

sokakta geçmişti hayatım, çocuktum ve hep öyle kaldım

dünyayı bize bir cografya dersiyle tanıtan ögretmenler utansın

kutuptan basık, ekvatordan şişik koskocaman bir yalansın

senden ala orospu yok bu dünyada dünya, sen kazandın

kendine aynada aşık olanlardır katledip aşkı çalanlar

bir zamanlar senin ve benim gibi gençtiler bütün bu yaşlananlar

benimse yüzüm değil gönlüm kırıştı istemezken olmak ihtiyar

unutma ki bu dünyada her güzel şeyin elbette bir mutlak sonu var

bizler aynı agacın dalıyız, farklı olan sadece meyveler

kimi sevgiyle sürer bu tarlayı, kimisi nifak tohumları eker

azla yetinmeyi bilmez insanoglu, çogu bulunca heba eder

güneşin olmadıgı yerde gölgenin hissi kelamı bin altın eder



[Nakarat]



Gel, beni kendine hapset görmesin kimseler gözlerini

Bu sel, benim üstümden değil gönlümden dert olur gecer

Bendeniz bir kiracı dünyada, mutluluksa ancak ruyada

uyanmam gerek çünkü bu dünyadan bir başka yokmus hiçbir dünya

Karın altında baharı beklemekse hayat, benim ellerim titrer

Ne kadar soguk olursa olsun elin, güneşi çalmak emek ister

Hangi dosta verdiysem ev, her kapı çalışımda evde değiller

Hayat o kadar ciddiye alınacak birşey değilmiş SİKTİR ET BOŞVER!





VERSE 2



Benim bu şarkılarımı anlaman için yaşaman gerek, yaşatman değil

görmen gerekli bakman değil, bana varoş gerek burjuvazi değil

benim bu dert kokan şarkılarımı yasamak için dinle, dinlemek için değil

duymak ıcın bazen kalbiyle dinler insanoğlu kulak değil

beni biraz benımle yalnız bırak, dünya yolunda ölüm son durak

elveda sözüne alışkın kulak, ben her agladıgımda ıslanır yanak

gözlerimse dünden kalma sonbahar yagmurları kadar sagnak

ömrüm boyunca bahar olur diye dua ettim, kışı verdi Allah

olsun buna da şükür, demekle geçti ömür fakat usandı gönül

içim kömür dışım alev gülüm, dikeni topla çünkü yarın solar gülün

kime bu kinin acaba niye bu zulüm, ne parası ne de bir pulunda yok ki gözüm

bir gidene bir de ölüme care yokmus cok sonradan ogrendım uzgunum

bugün hayatımı salondaki tozlu fotograf albumunden ızledım

o gunlerde cok mutluymusuz, uzunmus eskıden sacım benım

yüzümde hiç kirlenmemiş tebessümle bakardı cocuksu gözlerim

bense bir fotograf makinasında bıraktıgım cocuklugumu özledim

gözlerin bir yagmur damlası gibi düserken delice üstüme

ben gönlümün brandalarını kaldırdım bile seninle ıslanırım diye

ama olmadı, hiç olmadı, sen kandın güneşin o parlak rengine

bense bana bıraktıgın yagmurların altında boguldum gizlice





[Nakarat]



Gel, beni kendine hapset görmesin kimseler gözlerini

Bu sel, benim üstümden değil gönlümden dert olur gecer

Bendeniz bir kiracı dünyada, mutluluksa ancak ruyada

uyanmam gerek çünkü bu dünyadan bir başka yokmus hiçbir dünya

Karın altında baharı beklemekse hayat, benim ellerim titrer

Ne kadar soguk olursa olsun elin, güneşi çalmak emek ister

Hangi dosta verdiysem ev, her kapı çalışımda evde değiller

Hayat o kadar ciddiye alınacak birşey değilmiş SİKTİR ET BOŞVER