[Verse 1]



İnsanlığımdan utanır oldum olması gereken böyle değil

Önce aynaya bak ve sonra gördüğün karşısında eğil

İki yüzlü bu insanlık, kendi çıkarlarına meğil

Karıştırmaktan vazgeç ve kendi adaletinde ezil



Herkesin bu gözleriyse başkasında sorun arar

Empati yoksunluğunda çoğu şeyler göze batar

Kendi derdi büyüktür ve o tarafta kalp atar

Bozuk atar yoksa onda, düşünür ki var nazar



Mezar kazar bu insanlara, haklı olmadığı için

Başkasındadır gözleri, kişiliğinde yok biçim

Doğru gözükür herkese, söyle bakalım nasıl için

Hesap sorar o gözleri, peki ama ne için



Rezil durum ve öylesi, göz kaparsa söylersin

Kimseye bişey vermez ama hep en çoğunu istersin

İstersin konuşmayı, hatır nedir unutmayı

Korkakça bakarsın, doğru ben unutmadım



[Nakarat x 2]



Kimler unuttu bu doğru yolda yürümeyi

Kimler unuttuysa olmalıydı azap içi

Kimler sorumluysa, gizlediler bunun için

Bizler sorumluyuz, bak hoşuna gitmedi



[Verse 2]



Ah şimdi manzaramda böyle şeyler olmasa

Gözlerimi kapatınca hatalarım çoğalmasa

Her ne kadar yazsamda bende iyi değilim

Her ne kadar uğraşsamda yeterince değilim



Kişiliğin ihaneti, insanlığın laneti

Çıkarlarla çelişince, göz ardın, adaletin

Ve kimsesin bu yoklukta, sonsuzluk kıyametin

Yeter gidin, bitik pilim, bu boşlukta yok sesim



Esinlenir bu özlemim, bi güzellik görmesin

Yapmacık bu her şehir, yapmacıksın kardeşim

Kitaplarım kapanırsa, bence sende bitersin

Bi esinti her ömür, bi gün bite sen ölür



Gözler bu en başından beri gördüğün o ışık

Yıkık duvarların olunca sende yıkar, kırarsın

Rahatlarsın başkasını kendi suçunda yargılarsan

Ve haz alırsın en hoşundan, bi gün ruhun son bulursa