Verse1:
kara gün dostum sana gün doğdu buyur.
dökül bardaklara bugün rengin fazlasıyla koyu
kadermi tıkar yolu varmı başka sorun
güneşin unuttuğu odamdan sana göstereyim bunu
zayi ettiğim kaçıncı insan kalbi
yanıldı bu kez bilincim hep sanardımki dengiz
ya da ben kendime çok fazla değer biçtim
hiç bi bok değilim belki bu yüzden kapandı menzil
yazdığım her şeyi şarkı sanıp devam edin
gerçeğin payından aldım asıl veraseti
karşımda durmaya korkar zavallı metanatin
ilmihalini yazdım ben istiyosan göstereyim
içinde bulunduğum sirkülasyon alır zehri
kendime eceldende daha büyük bi korku verdim
köpürerek dilimde yuvarlanan seslerin silinmesiyle
titreyecek dizlerim al tut beni

Nakarat:
bana kendinden bahset
fazla karanlık bugün yüzün
bana kendinden bahset
Verse2:
zamansız itirazımın kurbanı cennet inan
elimde yok kanıtım duygu yüküm nefret
karanlığa iştirakım umut sandığımdan
unutkanlığımdan istifade eder dünya
yürüyorum zamanı avuçlarıma toplayarak
ceplerim katran dolu katlan buna ben durduramam
kurtulamaz kimse bilmediği yalandan
ufkuna bak kızıl rengi gördüğünde sakın sorgulama
mesneti yok şimdilik duyduğum hazzın
azınlık gibiyim kendi kendime kimliğim adsız
belirsizlik alır benden bütün hakkı
kavisten görünmez yüzüm sanki dağ yolundan farksız
zifiri karanlıkta ne gördüysem yazdım
insan aklı idrakını sınırlarla yaktı
içinden çıkamadım tükendi ihtirasım
bir anlık yerim yok bu çağda deyip yandım