Tek Kalınca:



Takip ederdim fakat dünyam da kayıptım

Ufak bir oda içinde günleri sayardım

Geçmeyeceğini bildiğim olaylar yaşardım

Selam sabah kesilir di menfaate alışmadım

Gülümsemeler sadece satırda vesaire

Noktaları siz koyun, benden son cümle

Her insan tek kalabilir, bu koca şehirde

Yaşamak gerekir bu bizi büyütecekse

Suskun bir tavrım, kendim de kaldım

İnancım da vardı ve herkese kandım

Olanları görür ve bunlara inanmazdım

Gördüğüm en karanlık yer yine etrafım

Sustum ve bekledim yine yoktu kimse

Can sıkılırdı ama gelmezdi hiç kimse

Tribale bağlanırdı gördüğüm her kimse

Bende bazen ilgi bekledim, her neyse!



Melodilerle daha rahat uyurdum sanki geceleri

Bana en güzel rüyaları gösterirdi sanki

Karanlıkta hayal kurardım isterdim sessizliği

Huzura kavuşurdu içim sanki biri varmış gibi.

Küçük bir bebek gibi beklerdim şefkati

Karanlıktan korkmam, bunu yalnızlık öğretti

Masumluk ifademdi ellerimde elsizdi

Büyüdüm diye övünürdüm büyüyen bünyemdi.

Gitmesini istemezdim son kalan siluetti

Tek hatırlamak istediğim gülümseyen ifademdi

Yaşamdaki hedefler mütevazı beklediğimdi

Herkes hayal kurarken benimkisi gerçekti.

Lakin olmadı ve tabirince soldu güller

Dostlarımla tattığım bizde aynı gerçekler

Bize yaşamda sundukları sadece düşler

Bende kalan tek doğru kafamdaki hedefler.