Verse 1 (makta dezarme);

Soğuk bi'' kış günü ankaranın ayazı
Benim kafam bulanık oğlum tutalım yurdun yolunu artık
Depresyona girdim sanki hep yanımda kalemim kağıdım
Bir de yolda üç beş çapulcuyla kapışmalı mıydım

Bu kural sanki ben kaldıramıyordum ki gurbeti
Umutlu bekleyiş sürerken geçti aldı bir senemi ankara
Koca şehir karşısında ben tek başıma durdum
Rap benimle olmasaydı bak o zaman kudururdum

Geri durdum kavgalardan uzak dur
Yabancı şehir oğlum gerekirse sen onlara tuzak kur
Mutluluk geldi gelmeme son 3 kala cemre düştü
Benim gibi adamın kalbine kelebekler üşüştü

Dost edindim karanlıktı yollar bazen sendeledim
Sendeyim şimdi dinliyorsun ben böyle hissetmemiştim
Bi balık çıktı beni birdenbire değiştirdi
Mavi boncuk takmalıyız ki bize nazar değmesin

Verse 2 (canas evrad);

Eski bi'' parşömene yazılanlar bunlar
Zaten uzaklardan haber duydu buralarda kalanlar
Hem yakın mazi çerçevelere hizalanmış sırıtıyor
Yem bulmak için kendisinden parça koparır akbabalar

Bak kadavra ayrı bu bak benim abra kadabra
Bak benim en zor anda yüzüne gerçeği söyleyen dobra
Bu kadar mı palavra?! yanlış döner manevran
Ben söyleyince akar gözyaşların yanaklarından
Sus bütünce kırılır her şey ellerin kanrevan!

Yok başka yol kumandan, aldığın alev samandan
Kaçamazsın şamandan, söndüğünde şamdan!

Gökyüzünle yüzleştir asfaltının gülen sahtesini
Aynaya bakınca görürsün hayatın en kahpesini
Yok resmi güllerin ki yasak zaten çizilmesi
Biraz ara versen demek zor bu yolun gidilmesi.

Şimdi düşün bir bulutta karaltılar çoğaldığını
Gözlerini kırpamayıp öyle bakakaldığını
Sonra düşün şimşeklerle taşa dönmüş insanları
Zor mu bu yoldan dönmek ki gördün kolay sananları

Her şey artık sona gelir gelir son kez üstüne
Akrep yelkovan kum saati düşmüş yaşam derdine
Son bir dilek seçti insan pişmandı olanlardan
Düşmandı kendisine, ses yok geri kalanlardan...