[Verse 1: Canas Evrad];

Özenle soyduğum bu defter yaprağına yazdığım;
Tüm kabahatler için...
Söyle, kimi suçlamalıyım?
Karanlığı aklamalıyım!

Söyle şimdi, kim kimindir? N'apıyorsam bilirsin...
Eğri tutsa omzunu birisi, kabadayı zannedersin.
Katledersin! Kahredersin kaçamayınca;
Kendini...

Uygula tüm bildiklerini!
Yaz tekrar sildiklerini!
Acısıyla yüzleş!
Acıların kamçısıyla acılarını dindirdiklerini...

Senin lügatında, haklısın, kötülüktür; iyilik.
Kararan dünyana "aydınlık" olmak enayilik!
Yeni bi' ateş parçası mı; içgüveylilik?
Sesimi kendin için kullanman adilik!...

[Verse 2: Makta];

Bünyem zorlanıyo', kaldıramıyo' bu yükü!
Bi' baktım, kanlardan görünmüyor bu yüzüm!
Baksana! Sayfalara sürekli işledik hüzün.
Düzüldü duygularım. Kalmadı doğru düzgün!

Öldürürüm kalbimi! Olmadı süründürürüm...
Söndürürüm yangınları! Yeri gelince güldürürüm...
Kördüğüm oldu hikayem ve sanki güldürü.
Samimiyetsiz insanlarla dönmez oldu döngü...

Senin otorite dediğin "ben" kendimle yarıştım!
Sıkıntılıydım herkesle! Kendi kendime barıştım!
Alıştım burda haydutlara, ama hepsi acımasız!
İyilik yaparsam sonra hepsi başıma kalır!

Bir gün artık; dinleyecek beni o kulakların!
Gelirim oralara yakında tüm gemileri yakıp!
Sarıldın hep yalanlara; bir çılgınlık yapıp!
Gelme! Olumsuzluklar her tarafta artık!...