yine ben, şeytanımı uyutmaya çalışırken gökyüzü uyandı.
bende bunu istiyordum hep gözümaydın, aklın hala havadaysa günaydın,
diyelim aklına unutmadan, bu senin hakkına düştü dedi hak
bir avuç yalan dolu hayat verip, gerçeği bilsem bile buna inandım.
aslen neye inandığın önemsizdir, konu niye inandığınsa,
sırrımın sınırı senle beni aşmasın isterdim, bunu farkettim
farketmek için çok geç olduğunda.
bizde merhamet cehennemde ateş bolluğunda.
göz altlarımın morluğu bir gelip bir kaybolduğundan.
beni bulmayı en son düşüneceğin yerdeyim, yani sendeyim.
bu klasik sahneyi yaşamaktan bıktım artık kapa mesafeyi.
asıl hadisemiz, ölü vadisinden geçip aşk abidesine kavuşmaktı
ama yaşamak tek marifetim oldu lanetlendiğimden beri.
pireyi dağ etti başıma kakmak için kader
hayat günahlarına paralelken, düşmen gayet doğal.
nefsini hergün boğsan dahi, o tekrar doğar.
bugüne kadar yazılan her satır, reddedilen duam.
ve inan aynı sen gibi kayboluyor şarkıma eşlik ederken duman. &hoşça kal.
yine manzaramız, sırılsıklam
devran dönüyorsa, ne sıklıkta
hala yaşıyorsan, bir sırrın var
çağır ihtiyarlığını, ıslıkla,
nitekim o kadar yakınsın ona.
o gün gelip usulca hesap sorulurken
henüz hayallerinle vedalaşamadan, inancın sırtını sıvazlar,
der ki kalk ayağa henüz ölmedin,
gerçeği ben görmedim, söylediler hep
ölmek içimdeki çöle gölge değil
ve düşünmedim hiç senden vazgeçip
tüm bunları önlemeyi,