Verse 1:
Hissi kablel vuk-u dostum, kahpe insan postu.
Kahve fincanında okyanusum, akciğerli bir yunusum.
İnsanlık senin buluşun, bitti vefa kartuşum.
Şimdi tek güzellik biraz kemik kurusu.

Herkes insanlık gurusu, herkes delikanlı duruşu.
Ben sahaya çıkmamıştım tanrı verdi çift vuruşu.
Bir toprağa uzanınca önemi yoktu dik duruşun.
Eski pantolanda küflenmiş 1 kuruşum

Bu denli metaforlar fillerden ırak belki
Tek miras olmalıydı biriyantin tarak
Babası parasız ve kanserken küçük kızı da sara
Burada tek tanrı var diyorlar tek tanrı para, daral!

Ben hala mayhoşum bu olanlardan nahoşum.
İçmesemde bugünlerde acım kadar sarhoşum
Bu dünyanın promiline hiç bi sevgi denk değil
Hala yazıyorum ve bak hala mayhoşum

Nakarat:
Kazanmadan geri kaybediyorum.
İşim gücüm yok sabrediyorum.
Bana güven verenleri kahrediyorum.
Hep mayhoşum hayatı mahvediyorum.


Verse 2:
Tutunduğum tüm dallar ivedilikle koptu
Kafamı kaldırıpta baktığımda burda kimse yoktu
Bende kalp yerine aynı kalıba yalnızlığı soktum
Bazen insanlara hayvanlığı sordum.

Kaldırımlar fısıldıyor sayın rapçi duy bunu.
Sen hala mayhoşsun aklın hala uykulu.
Yazdığım şarkılarım sence fazla duyguluydu dimi?
İşte ben bu yüzden kaybetmeye uygunum.

Yani astarımız dikilmiş, tüm hayatımız s.kilmiş
Kefenlerimiz eşantiyon, daha öncede giyilmiş.
Öyle şekil bi dünyaki meleklerlerde sivilmiş
Bu dünyanın bekaretine kart basıpta girilmiş

Sesimi duymak için müziği değil, kalbini aç.
Benim bilinçaltı kapı zilimi hiç kimse çalmadı
Eğer birgün ölüceksem neden önemli yaş?
Sana herşeyimi anllattım, niye yanımda kalmadın