Verse 1:
Yalanlarına sarıl, tütünü boş kağıda sarıp,
Bugün ne arkam dost ne sol ne ön bilki nede sağım.
Bütün duvarlarsa sağır seni yer bitirir kahır,
Birgün ne şanın nede susan bu şehir arda kalır!
Bir insanımda vuranların kalmadı hiç insafı,
Halin ise insafsız insanların israfi.
İş gününde masamda elimde kalem diss yazdım,
Yapmasaydım bir çoğuda neden diye dışlardı!
Dışardan bakılınca Veron hayli kaba fakat,
Kıyamette kopsa yediğim sıçmayacam kaba.
Bunu bilen bilir, bir mikrofon boğazımsa kana,
Bulansada devam et dediler susmadık be paşa.
Yinede kördüğüm bu hayat nedir gördüğün kadar,
Ve bilki görmedik sandıklarımız sövdüğün kadar.
Velakin bir kalemim mürekkebin bittiği zaman,
İçerken yandım ağa bir köşede söndüğün kadar!

Verse 2:
Kimse aslen tanımıyor Veronun aslen tadıda yok,
Eli yakan zıvanalarda bir köşede sararıyor.
Eskiyoruz zamanla eski dostum şunuda bilki,
Karekterin bozulduysa yediğin soğuk yaramıyor.
Kurtaramaz ne depresan ne doktor ne entrikalar,
Hayatını verdiğin müzikte birgün kahkalar içinde
Dönüpte bakmaz arkasına seslenirsin duymaz,
Çünkü hiphop paran varsa var bak!
İzmaritler kadar hatrım kaldı ise selam olsun,
Beslediğin karga bugün olanlara gözünü yumdu.
Dostum, sana küçük bir tavsiyem dinle,
Doğruluktan saşma yaşa dürüstlükle oğlum!
Açız karın tokluğuna, içip hergün yokluğuna.
Ey kader! Gülümsersen dişlerin mi dökülür?
Dişlerimse sarardıkça ölüm yaklaşıyor.
Hergün içime hapsettiğim bir çocukla yaşlanıyom