Feride Hilal Akın:
Derdin nedir,kiminledir
Ruhunu üzen nedir ?
Şuurumu düzenledim; başarmak için.

Susmak nedir ?
Gül bahçemiz; zehirlidir,dikenleri
Ararken yitenleri
Seni durdurmak için!

Gün dogarken ya da batarken;
Beni hapsetti
Bir kum saatinin içinde…

Zaman,
Beni avuçlarında,
Yeni yarışlarından sıkıldım
Ama mecburum!

Nakarat (Feride Hilal Akın):
Ayakta kalmaya,bazen
Herşeye ragmen zaten
Hayatta kalmaya yeminliyim,
Bu yüzden;

Beni durduramaz zorlu yokuşlar,
Sinsi bakışlar,
Soguk bu kışlar ya da yagmurlar
Çünkü; ben buyum.

Scratch


Verse 1:
Beş yılda bir kömür ve makarnanız; durdurmuyor akan kanı.
Ben zamana çocuklugumu verdim o,bana sakalları.
Sistem; her gün palavrasını pazarladı.
Sen her çeliştiginde; inandıgın masallarını azarladın.

Hayatın bir savaştı ve her savaş gibi;
Bu kez de silah tüccarlarından başka hiç kimse kazanmadı.
Öldürdün gerçekleri haykıran tüm yazarları,
Böylece; aynandaki köleye saygın azalmadı!

Bu pis yarını sen yarattın,susturarak vicdanının isyanını.
Geriye dönme imkanımız; sıfır.
Bu kısır döngü ısırdıkça; daha tutsak hissedicen,
Nedeni; kendi yarattıgın sınır veya sınıf.

Yalnızken; ayakta kalman tek gereken
Ve yaşamak kimse için kin ve nefret beslemeden.
Devam etmek; pes demeden,zihnimdeki sesler hemen
Hatırlatır,kalkmam istemem ama mecburum !

Nakarat x2 (Feride Hilal Akın):
Ama mecburum
Ayakta kalmaya,bazen
Herşeye ragmen zaten
Hayatta kalmaya yeminliyim,
Bu yüzden;

Beni durduramaz zorlu yokuşlar,
Sinsi bakışlar,
Soguk bu kışlar ya da yagmurlar
Çünkü; ben buyum.

Verse 2:
Geçirdim tam yirmi bir Ekim ayı,
Gördüklerim,gözlerimden çekip,aldı retinayı.
Ölüme yaklaştıran her nefes; bireysel kıyametine geri sayım.
İnsanlık ölmedi sadece yeri kayıp.

Dürüst ol,hayatında pürüz çok.
Haftalardır suratında samimi bi gülüş yok.
'Sonsuza dek seninleyim” diyenlerden ortalarda bir iz yok.
Aşk; sadece hormonal bi ilüzyon.