ANADOLU

Beşikler vermişim Nuh’a

Salıncaklar, hamaklar

Havva Anan dünkü çocuk sayılır

Anadolu’yum ben

Tanıyor musun?

Utanırım, utanırım fukaralıktan

Ele güne karşı çıplak üşür fidelerim

Harmanım kesat

Kardeşliğin, çalışmanın, beraberliğin

Atom güllerinin katmer açtığı

Şairlerin, bilginlerin dünyalarında kalmışım bir başıma

Bir başıma ve uzak

Biliyor musun?

Binlerce yıl sağılmışım

Korkunç atlılarıyla parçalamışlar

Nazlı seher sabah uykularımı

Hükümdarlar, saldırganlar, haydutlar

Haraç salmışlar üstüme

Ne İskender takmışım

Ne şah ne sultan

Göçüp gitmişler

Gölgesiz

Selam etmişim dostuma

Ve dayatmışım

Görüyor musun?

Nasıl severim bir bilsen

Köroğlu’yu, karayılanı, meçhul askeri

Sonra Pir Sultan’ı, ve Bedrettin’i

Sonra kalem yazmaz

Bir nice sevda

Bir bilsen onlar beni nasıl severdi

Bir bilsen Urfa’da kurşun atanı

Minareden, barikattan, selvi dalından

Ölüme nasıl gülerdi

Bilmeni mutlak isterim

Duyuyor musun?

Şişşşt

Öyle yıkma kendini

Öyle mahsun, öyle garip

Nerede olursan ol

İçeride, dışarıda, derste, sırada

Yürü üstüne üstüne

Tükür yüzüne celladın

Fırsatçının, fesatçının, hainin

Dayan kitap ile, dayan iş ile

Tırnak ile diş ile

Umut ile sevda ile düş ile dayan

Rüsva etme beni

Gör

Nasıl yeniden yaratılırım

Namuslu genç ellerimle

Kızlarım, oğullarım var gelecekte

Her biri vazgeçilmez cihan parçası

Kaç bin yıllık hasretimin goncası

Gözlerinden, gözlerinden öperim

Bir umudum sende

Anlıyor musun?

Şiir : Ahmet Arif

Müzik: Anonim