Hayat kavgası.. Her insan elbet kaybedendir
Adımların isterse yenik ordu misâl geri çekilsin
Dursan bile yolun sonu azimle yaklaşır sana
Zaman tükendiğinde rûhun çekilir, ürperirsin
Güneşin terk edince seni her rengin döner siyâha
Bir yudum beyazlık için yalvarırsın İlâh'a
Perdeler kapandığında son söz için çırpınırsın:
"Borcum neyse öderim, Tanrı'm; geriye gönder bir daha!!"
Maalesef.. Tahtalar açılmamaya yeminli
Talkım gelince anlıycaksın; bu senin son demindi
Dün ipek yorganında, bugün "kurtlar sofrası"ndasın
Gözünü kapatıp açana kadar koca bir ömrü devirdin
Hâtırâların ve geride bıraktıkların kadarsın
Özlediklerinle aynı kaderi paylaşacaksın
Arkasından ağlanan yitik bi' can olursun elbet
Tozlu satırlarda, solgun resimlerde yaşarsın..!

Senden geri ne kaldı?? Bak geriye
Seni seven bi' kaç kişi
Her dem tâze tuttuğun hayâllerin
Senle toprağa girdi...!!!

"Sonsuza dek bırakmam" diyen bi' sevgili
Gözleriyle inciler dizen bir annenin titrek sesi
Yarım kalan hayaller, söylenmemiş şarkılar
Ve zihninden yavaşça akıp giden ucuz film şeritleri
İster yedi denizde hüküm süren hünkâr ol
İstersen dünyâya kan kusturan acımasız imparator
İster paraya boğulan adam, hattâ sokak çocuğu
Günün birinde her bi' fânî aynı durağa uğruyor
Tüm ışıklarını zapt edecek kusursuz bi' karanlık
Düşünceler ölümsüz, oysa "ömür" dediğin bir anlık
Kuşkusuz bir âkıbetle biter hikâyen
Unutma; son nefeste kovulduğun o beden sende kirâlık
Kıskacında Tanrı'nın bu kâinat ve her şey
Yâni tırpanıyla gelen misâfir yanında seni de götürür
Kırk tasın döküntüsüyle ıslanırsın, ey Âdem
Kan donduran bi' rüzgâr eser ve mumunu söndürür..!