Bir öğle vakti başlasam bakmaya,
akşama kadar seyretsem yüzünü,
sonra akşamdan sabaha…
Doyamam!
Unutsam zamanın gecesini, gündüzünü;
parçalayıp bütün mevsimleri,
düşsem takvimlerden aşağı,
Yırta yırta karanlığı
bir yıldız
yahut bir paslı bıçak gibi
Yarsam derim boşluğun sonsuzluğunu.
Heyhat!
Yaramam!
Başaramam!

O çok dilediğim,
dünyam gibi sıcacık ellerin,
tutulmak için gelse bana,
bir ay gibi dolaşır etrafında,
yine de tutamam.
Çünkü öyle güzelsin ki sen,
vay aman!
Dokunamam!

Çirkindir her şey,
ben dahi, senin dışında.
Bir tek sana benzemeye çalışanlar,
sana yaklaşışında
varabildikleri ölçü kadar güzeldir.
Böyledir, canım!
Budur mizanım benim,
Hepsi bu, tamam,
başka hesap bilmem.
Tartamam!

Bir karanfil mesela, ıslanmış toprak kokusu,
tan vakti bir yayla manzarası,
Yeni doğmuş bir bebeğin ilk gülüşü,
bir gökkuşağı sabahı
Yahut yağmurlu bir öğleüstü,
bir tohumun çatırdayışı,
Yaprağın dalından usulca dökülüşü…
Hepsinin güzelliği sendedir.
Varmak imkânsız bu sırra,
Bütün sırlar yere düşen gölgendedir.
Kapılar sürgülü.
Yollar dikenli, tel örgülü…
Aşamam,
Yaklaşamam!

Her parçan ayrı bir mucizedir.
Saçların denizler gibi köpürür omuzlarında.
Sanki kol kola girmiş
binlerce melek yürür omuzlarında.
Gözlerinden doğup
Göğsümün ta içine akan,
coşkun bir seldir bakışların.
Değdiği yerden ateşler
yükseltir bakışların.
Gözlerin ki birer küçük volkan,
birer kıvılcım,
birer ateş küresi kadar sıcaktır.
Gözlerin,
korkarım bir gün kalbimi yakacaktır.
Vay, aman!
Dayanamam!

Bir tan vakti başlasam
sana şiir yazmaya
ve bir daha hiç bırakmasam…
Ömrüm yettiğince kımıldatsam kalemimi.
Yorulsam,
utanırım şairliğimden.
Yağmur olsam,
durmadan yağsam, yağsam…
Bir deniz yaratsam sana öz varlığımdan.
O denizde bir gemi olsa mutluluk,
alıp götürse bizi,
sonsuzluğa doğru sürüklenip gitsek,
bir daha hiç bırakmasak birbirimizi…
Ben,
istesem de zaten
Bırakamam!
Bırakma sen de bir tanem…
Tutunalım,
Tutunamayanlar aşkına.

Mesut İlkay Yanık