Göğün rahlesine ebabiller konmamış, zamanı onaran ezanlar ak bir muştu gibi yayılmamıştı yeryüzüne. Ayın on dördü yeni selamlamıştı daha yazı. Kınında bir bıçak gibi bekliyordu elbet kızların feryadı, yiğitlerin avazı.

Önce temmuzun güzelim evine harami gibi daldılar. Gecenin burçlarına kara bir zakkum gibi damladı gölgesi arkadan vuranlar.
İnançla büyüttüğümüz güllerin boynunu kırmaya yeltendi murdar baltalı Kabillerin ordusu.

Gözü dönmüş bir mermi sokuldu her bir şehre ihanet. Yollar kesildi. Köprüler sendeledi. Meydanlar kara bir lekeyle mühürlendi. Yıldızlar söndü bir an. Ay üşüdü. Dört bir yana, karanlığı giyinmiş küresel bir hannasın zehirli fısıltıları düştü.

15'iydi Temmuz'un. Tanklarıyla geldiler, uçaklarıyla, şarjörüne kan doldurulmuş silahlarıyla. Uyuturuz sandılar. Korkuturuz sandılar.

Kanla kirlenmiş gövdeleriyle kapandılar efendilerinin ayaklarına. Temmuz'un on beşiydi. Ebrehe'nin ordusu şehirlere indi.
Hey dizleri çitlere takılan ceylanım benim!

Hey göğün sarp koyaklarını yurt edinmiş şahanım benim, bahadır kartalım!

Yarının avlusunda boy veren mütevekkil ekinim, mümbit filizim, mümin başağım benim hey!

Korkar mı sandın toynaklarını bağrımıza vuran umudun akça küheylanı!

Susar mı sandın o mübarek kitabın koynunda büyüyen yiğit ve güzel çocuklar!

Göğü salâlarla dolduran şehrayin minareler, bir darbeyle eğilip bükülür mü sandın!