Nakarat:
Üstüme yağıyor bu sel
Rüzgar eser yolundan eder
Yollar yasak benim var acelem
Denesen de boş yaralarım kabuk bağlar yok desende.
Verse 1:
Yıpratıyor bizi istikametim istediklerimin tam tersi
Bölündük parçalandık hayat atar sıfırı eksiyi
Halbuki önemli değil beş kuruşun eksiği
Tutmuyor frenlerim rüzgarın bizi savurduğu
Estiği yöne doğru yürüdüm
Kötüler bizden fazla öndeler
Günaydın işçiler görmüyor sürekli bizi dışlıyor
Eziyor peşinden sürüklüyor çarkta dişliler
Yazmak ister kalbim yoktu cepte hasılatım
Yarınlar için ayaklarım yalın attım adım,
Ve biz nereye el atsak kuruyorsa , şimdi dünya duruyorsa,
Tüm dertler seni buluyorsa, karanlıktasın.
Yollarımız aydınlıklansın, hiç çekilmiyor nazın
Azı çoğu yok bu uzun sürgün
Kaçma vakti geldi sardı seni o tazlı hüzün
Fotoğraftan yalnızlık akar, canın sıkkın, solgun yüzün
Nakarat:
Üstüme yağıyor bu sel
Rüzgar eser yolundan eder

Yollar yasak benim var acelem
Denesen de boş yaralarım kabuk bağlar yok desende.
Verse 2:
Yakasından tuttum sımsıkı bırakmam imkansız
Yaşardık senli benli söyle kimdi vicdansız ,
Kapatma aç kapıları gelir hüzün randevusuz,
Viran bir şairim ünsüz , yorgun,halsiz
Vardır içinde biryerlerde geziyor umut kırıntısı
Ben Karadenizin mavi hırçın dalgası
Bitmiyor çıkmakla dünya rampası
Olmak istemedim onların kulu, kuklası hayat kurdu kumpası
Ayak seslerinden kaçıp terketsem şehri
Yüzerek geçermiyim ben derince şu nehri
Çocuklar gibi sevinmek yok artık
Hayatlar eski biz yelken açtık umuda,
Yolu yarıla, ışıkların sönmediği kapıyı arala
Süre bitmekte ömre ayrılan üç beş satır hadi karala,
Gönül savaşlarında sen yaralan,
Sana bırakılan yeraltında ufacık dar alan
Nakarat:
Üstüme yağıyor bu sel
Rüzgar eser yolundan eder
Yollar yasak benim var acelem
Denesen de boş yaralarım kabuk bağlar yok desende.