Kurtbey:
Ne günlerdi kardeşim, sahi; neydi o günler
Gelen aşkla başlardı içimizde sürgünler
Yaslanırken hayale, bize gülen ümitler
Esir edip alırdı, bakışına bir nazın
Ateşinde yanardık, kavrulurduk bir hazzın
Hiç takmazdı kimseyi, gözlerimiz sevdada
Film gibi çekerdik, ilk aşkları akılda
Göz göze gelinince, akıl durur; ne fayda
Başımızda eserdi hafif kavak yelleri
Hele birde tutunca, o sımsıcak elleri
Bin dokuz yüz yetmişler, belki biraz ortası
Gençlik defterimizin henüz beyaz sayfası
Hüzünleri yazdıran vuran ilk kalp ağrısı
Ağır ağır sürükler bizi başka âleme
Kederleri yüklerdi ucu sivri kaleme
Kırılan kalemlerin yazgısı da değişir
Adı bahar dünyanın, renkleriyle birleşir
Karanlığı yırtarak kaderle cebelleşir
Kaldırırken üstünden perdesini dünyanın
Kucağına iterdi pembe tatlı rüyanın

Ahmet Şafak:
Rüzgarlara bakarak
Yönümüzü vermişler
Adımızı takarak
Bin dokuz yüz yetmişler
Rüzgarlara bakarak
Yönümüzü vermişler
Adımızı takarak
Bin dokuz yüz yetmişler

Kurtbey:
Altmış sekizden gelen, çiçek çocuklar moda
Wolksvagen arabalar, tur atıyor dünyada
Renkli renkli çiçekler desenleri boyada
Vietnam'da savaşı protesto ederken
Şarkılar söylüyorlar, birbirini severken
Özünde masumiyet, sözlerinde gerçeklik
Katılarak onlara, bizde eşlik ederdik
Sultan Ahmet son durak, toplanırdı tüm gençlik
Pink floyd kulaklarda daha kimler sırada
Geldoff dünya turunda, tüm gençlik arkasında
Erkin Koray, Moğollar radyolarda onlar var
Barış Manço, Karaca açarken başka kulvar
Sinemada bir film, film koptu geri sar
Kapatmazdık kimseye açtığımız kolları
Çıkarırdık gerçeğe uzanan tüm yolları
Sağımızda sağcısı, solumuzda solcusu
Hepsi bir şeyler söyler, hepsi vatan yolcusu
Ortasında bir deli, zamane davulcusu
Ağır aksak çalarken; ritimlerde kaybolmuş
Ne günlerdi kardeşim ah bir varmış bir yokmuş
Ahmet Şafak:
Rüzgarlara bakarak
Yönümüzü vermişler
Adımızı takarak
Bin dokuz yüz yetmişler
Rüzgarlara bakarak
Yönümüzü vermişler
Adımızı takarak
Bin dokuz yüz yetmişler