Nakarat (x2)
Benim beynimdeki kara leke
Karanlık mazimizin uğultusu bir anda açılır
Açılır defterlerin en eskisi bir anda
Kalırsın öylece ayazların ortasında

(Verse 1)
Elimde fener beynimde karanlık gezer
Ne kadar zorlarsan da bazen her şey başa döner
İzlemek çaresizce kendini, yakar içini
Tıpkı bir aile faciası gibi zihnim
Alevler içinde ahşap bir köşk gibi ve
Kurtarılacak bir şey kalmadı artık benden geri
Göğsümde dönüp duran şu karanlık ustura
Usturupsuz bir acıyla içimi doğrayınca
Boğuldum doğmamışların bir damla kanında
Bıraktım çekip gittim ne kalmışsa arkada
Yalan yok özledim unuttum kendimi
Ölümler seçtim ölümlerden ölüm beğendim
Dilim varmıyor fakat demem de gerekli
Kaçıp gidersin buradan köprülerden atlayıp
En sonunda çaresizce kendine
Dönersin en sonunda çaresizce kendine

Nakarat (x2)
Benim beynimdeki kara leke
Karanlık mazimizin uğultusu bir anda açılır
Açılır defterlerin en eskisi bir anda
Kalırsın öylece ayazların ortasında

(Verse 2)
Yalanlar itiraf, itiraflar hep yalan
Keşke bilmeseydim dedirten karanlık sırlar
Yıllar ve benden öteye gitmeyen zamanlar
Hepsi peşimden alevler saçarak koşar ben de
Görünmez bir yarada kanarım kusursuzca
O zaman gönlümdeki yılan delikleri taşar
Yosunlu mezar taşlarında kimin adı yazar
Bakmışsın herkes seni çoktandır ölmüş sayar
Ne kalır geride, dönemezsin evine
Emin ol bakamazsın kendi yüzüne bile
Ölmeyi özleyenler bu hissi iyi bilir
Batarsın çıkamazsın, batarsın en diplere
Kafamın içinde yine alevlerin meskeni
Eskiden duyardım kıvılcımların sesini
Emin ol bir bildiğim yok başından beri
Yüreğim böyle eyliyor söyle neyleyeyim

Nakarat (x2)
Benim beynimdeki kara leke
Karanlık mazimizin uğultusu bir anda açılır
Açılır defterlerin en eskisi bir anda
Kalırsın öylece ayazların ortasında