Verse:
Yoruldum, çok yürüdüm
Bugün bütün şiirlerimi can bürüdü
Sonu yok yolun, her taraf aydınlık
Lakin baktığım gün yok görünür

Gözümde mutluluğun penceresi
Ne yarar ki peki yokken gelesin?
Hiç anlamamışken beni
Kolay geliyor dimi sana 'boşver” demesi?

Üzülüyorum,
Sensizken hep taş dizili yolum
Ayaklarım takılıp kanıyor
Bana 'dikkat et” demeni özlüyorum

Eğer bana 'gel” desen
Eğer sana gelmezsem
Canımı almak hakkındır da
Keşke sen böyle uzakları mı sevmesen

Sen gelsen hayal derim
Artık el deliden sayar beni
Boğulmak üzereyim çünkü
Yine kursağımda kaldı tüm hayallerim

Gözümden düşen her yaş damlası beni bitiriyor
Kalbini biri çalmasın diye
Öyle bir beddua edicem ki
Dünyada başka bir aşk kalmasın

Nakarat (Şahan):
Yarını göremem, soramam bu halim ne?
Bunu kendim ettim ben kendi kendime
Yorulup düşerim birgün ayaklarına
Ne olur kaldır beni güçsüz bırakma!