Seni ilk gördüğümde içimden dedim ki kendime;
‘ bu iyi biri, onu sev, onu kaybetme… ‘
Benim gibi bakıyordun, yaraların var gibiydi. Yani konuşmaya ihtiyacın var, anlatacak çok şey biriktirmişsin, iyice boğulmuşsun ama susmaya mecbur gibi.
Ben mesela yağmurda ıslanmayı sevmem. Sen de sevmiyordun muhtemelen, çünkü gözlerin her an yağacak gibi bakıyordu.
Üzgündün,
Bir şeyler anlatacak gibiydin,
Susuyorsun…
Sonra sevdim işte seni…
Dedim ya benim gibiydin. Bana benziyordun.
Bir süre her şey yolunda gitti. Ve her güzel şey gibi sona gelindi.
Benden gideceğini hissediyorum. Herkes gibi… Yaraları kapanmış herkes gibi… Bütün acıları dinmiş, iyileşmiş bir hasta gibi taburcu olacaksın yüreğimden.
Bunu gerçekten hissediyorum…
Ben çok ağladım sevgilim… Yastığım, yanağım, kirpiklerim o kadar çok ıslandı ki bilemezsin.
Çok üzüldüm, çok kırıldım, çok yoruldum …
Biliyorsun, ben yağmurda ıslanmayı sevmem.
Beni güneşli bir günde terk et lütfen…