Verse 1:
Acısı hala gözlerimde sürgünün
Garip bir izlenimi sözlerimde vurgunun
Vur kelepçeyi al ellerim sual ve sorgusuz
Olmak gerekliymiş cesur ve korkusuz

Bu hayatta, kaçtım insanlardan
Ve yalanlar.. yazılı kağıt parçalarında
Ve zihnimde yer eden o kurtulmak istediğim düşünceler
Belkide hiç çıkmıycak aklımdan

Olmayacak farkında hiçkimse
Zaman yaralarının üzerinde ve gözlerinde dolmayacak artık,
Kafanı kurcalayan konuşmalar susmayacak
Aklında tutmaya bak.

Her birine hayaller yüklediğin çakıl taşlarını
Geceleri geçmek bilmeyen baş ağrılarını
Ayağının altındaki bu sahte dünyanın
Derdi çilesi bitmeyen insanlarla dolup taştığını

Nakarat:
Düşün ki düşünmenin sonu yok
Beni de epeyce bir yoruyor
Kendinden bile hala koruyorum seni
Bitsin, dedikçe devam eder, hayat ne garipsin.

Verse 2:
Aklımda dolaşan metaforlara sor kendini
Zaman hep aynı yerde sanki ben gibi
Vücuda zerk eden bir veba bu
Uzaklaş, denizin mavisinde deva bul

Yoruldum hayli bitkinimde zaten, akıl sağlığımda gizli matem
Bahsettikleri kadar temiz mi adem
Kıyıya vuran bir deniz mi yaren
Sokaklar çok soğuk değil mi bazen?

Bence halen aynı, ne bir eksik ne bir fazla
Oysa yazmak istemedim yeniden yazmak
Ne yaparsın hayat bunu yazmak kadar saçma
İnsanlar bunu anlamayacak kadar laçka

Amma velakin..
Tanzim eder ayırırım seni bu müthiş güruhtan
Zamanım olmasaydı bi kaç dakka hayattan yazmazdım bunları
Sövdürürsünüz dünyaya ey tanrının kulları

Nakarat:
Düşün ki düşünmenin sonu yok
Beni de epeyce bir yoruyor
Kendinden bile hala koruyorum seni
Bitsin, dedikçe devam eder, hayat ne garipsin.