Başım ellerimin arasındayken bu ruhum nerde
Eminim ki insanın hıc olmadıgı bıyerde
Unuttuklarım arkamda unuttugum bıyerde
Kazandıklarım unuttuklarımın kuruttuğu biyerde
Hayat ne giymiştir hıc bakmadım kıyafetıne
Ben gerçekleri giydirdikçe sırıttı ihanetiyle
Hayli zor tabi gözlerın acıkken nefes almak
Vicdan çay ısmarlamaz öfkenın muabbetıne
İlkokulda çizdiğimiz o resimdeki ağaçlar
Yaz mevsimindeyken bacadan cıkan dumanlar
Henüz kör olmamış bir ressamın esintisi
Zaman ilerledikçe gözlerıne duvar koyarlar
Öyle bir hazine duygum kendımden saklıyorum
Kafamda bütün cevaplar yanında yenı bı soru
Bu dünya malesefki yalanlarla dolu
Bu yüzden gerçek peşinden koşanlar genelde yalnız olur
Nakarat x2:
Ben hıç ışık görmüyom ki doktor,
Karanlık bitmiyor bu yorgun
Ellerim tutmuyorki artık
Sessizliğin çığlık borcu var
Güneşi küçük penceremden izledim dedım yokolsun
Mimiklerimi öldüren bu paronayam saolsun
Bütün gecemi süslemişti izmarit kokusu
Artık kendını yumruklayan bu düşüncem yorulsun
Bir bedende üç kişiyim birisi benden mutlu
Geçmişimden nefret ettim gelecegım somurttu
Gelecegım bi kuytu yerden yeneceğim gururlu
Sonra kurtaracak benıde bigün göreceğim son uyku
Tutunmak önemlimidir düşeceğin o yeri bilirsen
Kolların dayanmazkı tutundugun o yer senınse
Omzunda bir elde olmaz Tekrar tırmanırsın
İnsanlar garipser ama sen alışkınsın nedense
Zaten artık antika olmuş bi tabloyum ben
Az bilinen yorulmuş o şarkılardanım ben
Kitaplarda saklanan kurumuş yaprak parçası
Yırmıbırıncı yuzyılda yazılmış bi mektubum ben
Nakarat x2:
Ben hıç ışık görmüyom ki doktor,
Karanlık bitmiyor bu yorgun
Ellerim tutmuyorki artık
Sessizliğin çığlık borcu var