(Dörtbuçuk ay sonrası...
Sadece...)
Sessizliğe tâlim benim içimdeki hâkim,
bugün bana cezâ verdi cezâevi biraz sâkin (şşş)
demirparmaklıklar arkasında izlediğin dünya ve çöp kovasında yanan mektupların külü
burda yaşamayı becer yoksa seni becerirler
emanetin yoksa yastık altındaki gecesin sen
gördüklerim beynimin içindeki film şeridinden
diyodun ya rüyalarım gördüklerim gibisinden
zor değilken hiç bişeyim anlatması kadar, ben 10 yaşında sokaklara ilk adımı atan
ilk zamanlar herşey çok, çok daha farklıydı
şimdi daha boktan hayat, kirli bi bataklık
hayâllerim gerçek olsa herkes beni sever
aşkı yaşamadım daha deyip bir köşede geber
özelim kalmasa ben, yaşıyorum sözel
kafam 24 saatin 24 saati güzel
kolumda gardiyanlar içimde ağlayanlar var
koridorlarında dar küçük adımlar.
muhabbet sohbet hücreler katil dolu
faça ve dövmesi karizması onun (yo)

2x
düşmanlarım yok çünkü düşmanlarım öldü
mecâzi anlamda benim düşmanlarım öldü
hiç mi ceset yok? çünkü ben onları gömdüm
mezarından uyansın çocuklar İzah geri döndü