Dev çiçek

Sonsuz bir yokluk

Kıpırtısız,sessiz,alabildiğine karanlık

Susuz,havasız hiçbir şeysiz

Yokluk işte!!

Olmayan zamanların olmayan bir yerinde ilk kez kıpırdadı

Bir çift dudak, bir çift göz ve bir çift el

Ve ilk varlığın tohumları atıldı yokluğun ortasına

Ve bir çiçek büyüdü;

Renksiz,kokusuz,dikensiz,yapraksız

Yalnızca bir çiçek ve büyüdü

Hiçbir şey istemeyerek

Susuz,havasız,ışıksız,topraksız

Büyüdü,büyüdü,büyüdü

Düşüncelere sığabilen bütün büyüklükleri aştı

Ve bütün güzelliklerin göklerine ulaştı

Su istedi,toprak istedi,hava istedi,ışık istedi

Böcekler,başka çiçekler,güzellikler

Ve en çok onu koklayacak bir insan,

Bir can istedi

Sevgisini,güzelliğini görecek bir can

Yalnızca bir can ve bu arzuyla yanıp tutuştu durmadan

Isındı,ısındı tutuştu kızarmış dev yapraklar,

Sıcacık bir doğumun mutluluğuyla kıvrıldı

Ve milyonlarca yanardağ gibi patladı,

Dağıldı paramparça yokluğun ortasına

Ve şimdi görünce yalnızca sevgiden oluşan

Kendi parçacıklarının sevgisizlikten kuruduklarını,

Birbirlerine düşman olduklarını

O dev çiçek ağlıyor,ağlıyor

Güleceği günü bekliyor,

Bekliyor....