Sonsuz bir yokluk
Kıpırtısız sessiz alabildiğine
Karanlık susuz havasız
Hiçbir şeysiz yokluk işte
Olmayan zamanların olmayan bir yerinde
İlk kez kıpırdadı
Bir çift dudak bir çift göz bir çift el
Ve ilk varlığın tohumu atıldı yokluğun ortasına
Ve bir çiçek büyüdü renksiz kokusuz dikensiz yapraksız
Yalnızca bir çiçek ve büyüdü hiçbir şey istemeyerek
Susuz havasız ışıksız topraksız büyüdü büyüdü büyüdü
Düşüncelere sığabilen bütün büyüklükleri aştı
Ve bütün güzelliklerin gerçeğine ulaştı
Su istedi toprak istedi hava istedi ışık istedi
Böcekler başka çiçekler güzellikler
Ve en çok onu koklayacak bir insan bir can istedi
Sevgisini güzelliğini görecek bir can yalnızca bir can
Ve bu arzuyla yanıp tutuştu durmadan
Isındı ısındı tutuştu
Kızarmış dev yapraklar
Sıcacık bir doğumun mutluluğuyla kıvrıldı
Ve milyonlarca yanardağ gibi patladı
Dağıldı paramparça yokluğun ortasına
Ve şimdi görünce yalnızca sevgiden oluşan kendi
Parçacıklarının
Sevgisizlikten kuruduklarını birbirlerine düşman olduklarını
O dev çiçek ağlıyor ağlıyor güleceği günü bekliyor