Hüznefza:
Ellerimde bir demet sevgiyle kapındayım.
Cefasını çektiğim şu hayatımı hatırlayın.
Ruhumu kaybettim yerin en alt katındayım
İstersen bırak artık gözlerini kaçırmayı.
Nasıl durumda olduğum sığmaz ki kağıtlara.
Melek olmak için ihtiyacın yok kanatlara.
Dokun ama kabuk tutan yaramı kanatmadan.
Benim ol dediğimde hiç bi kelime mutlu etmez 'tamam' kadar
Şimdi ez beni , bırak kesmedim.
Bi kez daha çıksan karşıma yine pes derim
En sonunda mutluluğu anlatan bi şiir yazıcam
Senin varlığını kağıtlarda resmedip.
Kalbimin yorgunluğu gözlerime yansıyor.
Bana bakan hiç bi göz seninkini anımsatmıyor.
Duygularım adeta bir avuç barut gibi ve
Sigaramın yere düşen közleriyle patlıyor.
Veba:

Ben hayatla hep sırt sırta düştüm be hayatım,
ve hayatıma doyamadan , gözlerimi kapattım.
bayadır böyleyim, kendimi maddeyle ayarttım.
Bugün darma dumansam hayatım beni hayat dağattı.
Yine eskisi gibi olalım anla biraz benim ol.
Seni hiç umursamayan bi aşk için be adam kendini yol.
Mutluluk denen şu bok herkeste var bi bende mi yok?
Huzura kavuşabilirim tabi biri gelip derse iyi o.
uzun zaman oldu, hala aynı şekilde keşkelerimdesin,
çok mu hoşuma gidiyo sanıyosun lan arkamdan keş denilmesi.
yokluğunu herşeyimle taşıyorum, üstüm başım,
ve yüzümün, halini görenler diyo ki bu neyin nesi?
Bana verdiğin o sen kokan atkın hala boynumda,
Özledim deme çünkü artık yalanlarına doydum lan.
Düşüncelerimden bi oğlum oldu adını veba koydum bak.
Bi beklentim yok bedenin gibi kalbinide soymuşlar.