Verse 1;
Yaşam keser dilini bir köşende sus der ezberinle
Pençelerime sapla sabrı haydi vur dem engelinle
Sahte gülüşlerimi kullanıyorum gerçek olan buydu
Zaman beni de bölüyo şimdilerde gurbet ellerinde
Bil ki mutluluğumu kaçırsam da bulana sordum
Anlatıyodu güleryüzle soyutlaşma kurala kondu
Yağdırınca son dalımda tüm öfkemle duvara korku
Karanlığıma günaydın ve tütün kalemi dumana boğdu
Her günümde kalabalıkta yalnızım ki partilerin tonu
Yankılandı durdu kafamdaysa, hangi yerim soluk?
Derdi çekerken de sade bikaç kankilerim solur
Harbi dinlediğim o hikayeler sanki benim sonum
(Sanki benim sonum) Şu an saygı parlamadan
Nasıl geldi yanıma çözemedim bu kaygım anlamadan
Başardığını simgelersin artar aynı tantanalar
Ben de bir valizlen uzaklaştım kaybı tartamadan
Verse 2;
Bugün kalem konuşmakta kurgularımı örüyosan
Ve tavrım alışkanlık oluyo bulgularımı gömüyosa
Aynalarda paramparça duygularımı görüyosam
Bu yarım kalma matematikle uykularımı bölüyolar
Bilmesen de hep demiştim kal tenimde madam
Bir de şiirlerini söylemekte mahzeninden adam
Güneş buz kesildi gökyüzünde al temizle yarat
Rengim Tekirdağ'da mavidir ve Akdeniz'de kara
İstediğini aldı yaşam buna kasma
Söylenenler deldi bedeni gel de şimdi kulak asma
Geçiremezsin azimliyse bu yollarda kula tasma
İntiharın en fiziksel bi şekliydi surat asmak
Uzaklarda resimlerle avundum ki saati tekte sardım
Acıdan esinlendi yaram, yerine adi tekme kaldı
Onlar istediğini konuşadursun haydi raple saldır
Son zamanda psikolojim tam bir antidepresanlık