Şşşş… Geri sayımda çürümüş arma bende. Gönülsüz adım atmış halet-i ruhiyem. Öteyi, beriyi, kaşif olduğun son caddeyi mazotla suladım o gece illüzyondu mimli kafiye. Geri sayımda final patlayan surat, tokatla tarumar, kimsesiz kalan zarafet. Hatırladım bu sahneyi döküntü bir filmden. O anda içine alan ya mezardı, ya nezaret. Neyse, bunlar filmlerde olur zaten, en azından bunu da hiç sevilmemiş senaryo farzet. Unutma ne demişti şair, 'olur öyle bazen” işte gitar teli oldum, ol dekordaki kıyafet. Şimdiye dek kıyamet kopmadı mı sanırdın? İyice bak, illüzyonum ben, hattat işi, Ocak'ta sanrı. Ve şimdi aniden rüyalarımda sapsarardın. Sürreal ilâhi komedyen benim, değil mi Tanrım… Tanrım, bu oyun komik değil fakat yine de istiyorsun ha her bir anı banda alayım.
Tamam… şşş… sessizlik geri sayım…
3-2-1 kayıt.
Müdahale yok sahne rasyonel, çalıntı gündelik, bilirsin işte bir komik olur, bir melankolik… Müzik kapsülünde gelinlik çalan nedime için dravdan bir rapsodi.
Seyrek adımlarla süzülürdü kağnı, gamsızca biri giderdi aşıkların sözü kalırdı. Rutubetli evin duvarında yazardı, ‘Duvardaki saati kur, alfabene düşünce yağmur. Kavruk çocuklara ne yağmur işler ne de çamur. Saat durduğunda geç olmayacak vapur için. Buna rağmen 'dışarı kaçmak istiyordur için… Sessiz salon sinemasında kimsesiz biletçi, yan koltuğunda davetsiz üç misafir; bir kalender, iki deli, buradalar on üç senedir.
Sabaha karşı perdeleri kapatma, ışıklarını karart, takım yıldızını adınla oku şehir kar altında. Ben, içimden geleni koşardım, yüzüm karaltında. Dar alanda martaval sekansı, her ne haltsa… Hologram gemiler, yüzerdim Kızıldeniz'de, Arş'ın sokakları çalıntı El Cezayir'e. Bol destan, bol efsane bol dökülür takvimden, böyle şeyler hep filmlerle olur zaten.