Her düşten sonra susamış benliğimle uyanıyorum,
Garip bir düşünce, suskun bir susama.
Kendimden çok sen geliyorsun aklıma,
Bildiğim hiç kimseye anlatamıyorum sesini,
Bilenler anımsar.
Bir bilek öpüyorum, bükemediğim için.
Ne kadar vursada sevda, ne kadar aksada kanı,
Kim diyen sorular döndürüyor başımı,
Bitmesine imkân verilemeyen bir yara.
Düğüm düğüm açıyorsun saçını,
Söylesene,
Hangi düşünce yakar insanı,
Söylesene kim ağlar yerime Çerkez Kızı…
Solmuş bir çiçek vazoda beni izler,
Ayağıma takılır beraber kurduğumuz düşler,
Baksana hangi ellerim gözyaşımı gizler.
Hangi izlerin beni en son vuran izler?
Attığım her adım senden yana,
Tuttuğum her gül senden bir parça.

Kime anlatsam bu Aşk'ı,
Unutmalı cümleler kuruyorlar,
Ama bilmiyorlar, ben unutamam Çerkez Kızı…
İlk defa annem olmadan ağladım bugün,
İlk defa buda geçer diyen olmadı.
Yaşlarımı kendim sildim,
Hiç kimse, koymadı yanağıma bir bûse.
Yanmış bir kelebek, sönmüş bir alev.
Duyduğum cümleler bir tek şiir etmiyor.
İlk defa annem olmadan ağladım bugün.
İlk defa benden bir şey kalmadı,
Yargılamadım, sorgulamadım.
Sadece ağladım Çerkez Kızı…
Ağladım hiçte utanmadım,
Ne bileyim ben senden gayrısını,
Ne bileyim sevgili saygısını,
Nerden bilseydim Aşk sancısını.
Söylesene Çerkez Kızı…
Emre ÖZDEMİR