Verse 1:
Senden arta kalan sade ismin yazan bileklik
Kalbe seni şartlayıp gitme diye direttim
Güneşten arta kalan ışığı yansıtan ay bu gece
Akdenizin mavisinde olduğunca yer etti
Gözbebeklerimde şuan mehtabın yansıması
Biraz zaman demiştin, bence şuan tam sırası..
Gel! ağustosun sıcaklığı dinmeden
Gönlün istemediğini birkez olsun dil demez
Akdeniz düşman artık İstanbul'un boğazına
Eşlik ettik kaderimizin gizemiyle doğan sıra
O an sıra bendeyken bitirmeliydim peki
Saflığıma ne dicektim vermiyordu o an rıza
Sustuğunda telefonlar unutuldun demektir
Bana bahşedilen hayatsa 20 sinde emekli
Dudaklar birleşince güven vermek değil aşk,
O omzuna yaslanınca kalbe sürat gerekli
Verse 2:
Ben Eylül ‘ ün 4. gün batımı
Açık kalan yaralara sessizce kül batırıp
Sakladığım acıların hissiyle yaşıyorken
Sen başka bedenlerde yaşa, ve gül kadınım
Karşımdaki her virajda sana doğru yol var
Ve aptallık dön diye hep saçlarımı yolmam
Şimdi bana biraz dokun çünkü kokun gerekli
Eksik olan yastıksa değer görmez yorgan
Son bulmadı sana olan minnetim
Her parçam kulakların kalbe doğru cinneti
Atmosferin arasında gizlenen şu hasretim
Bi inerse yeryüzüne tüm evreni inletir
Yalnızken hatırlamak en büyük dert ürünü
Sırasıyla yaşıyorsun duyguların her türünü
Ve sonra bir ses derki mert bürünüp
Karşısına çıkıp söyle dilindeki her küfürü!