Ben en büyük dertleri hep kendimde sandım
Saftım, düştü gardım, hırslarıma kandım
Öyle sert yumruklar attı günler bana
Dayancak bi gram gücüm kalmadı durmadan sardım

Dünlerimden tiksindim, hayatlardan eksildim
İyi insanların çoğunu sözlerimle kaybettim
Sanki eskiden bi dev aynası vardı her baktığım
Zaman ben haklıydım onlarsa pislikti

Kimisi diss'likti, kimisi mistik'di
Kiminin maneviyat destek eli, maddiyatsa elini kesti
Nehirlerin kevser'inde temizlenen ruhlar
Bu dünyaya belki oyun oynamaya geldi

Yol ayrımı geldiğinde hep destek oldun ben
Anlamadım bunu,yinede saklamadım kurup
Unuttuğunu sandım,hıtlanarak ağlıyodum susup
Sonra öfke gözlerimi sardı o küfürleri yutup

Nakarat:
Allahım, ben kendimi kaybettim sen beni kaybetme
Allahım, koru aklımı, töbelerimi duy yoksa naparım


Dev aynası kırıldığında pişmanlık duyguları,
Kimi 20 kimi 50 kimi 70 yaşında
Yarınların izlerini taşır cam parçaları,
Ben kırdım dev aynasını 28 yaşımda

Hastalıklar aklımda, başım gözüm üstüne
Düzelmeyen bahtımda normal hayat düştü hep
İnsanoğlu amaçlarla büyür doğru yada yanlış
İlk önce bunu başar şıkkı sonra sürgün et

Öğüt vermiyom benim düşüncelerim bu
Virane tabloların ihtişamı olmuyorsa suç
Senin o inancını bitirmezki sözlerindeki pulun,
Meleklerden ayrıdır bak duyguları var kulun

Her yaşam film gibi karambolde hengame
Her insanın yaşadığı kendine göre ders zaten
Seçim şansım olmuyorsa bazı durumlarda,
Sanki özlemekten taş tutan kalbim olur maden

Nakarat:
Allahım, ben kendimi kaybettim sen beni kaybetme
Allahım, koru aklımı, töbelerimi duy yoksa naparım