ender olsada bu sabah mutlulukla uyandım bir melake kulaklarımı dualarla süsledi burası bir mezar artık anladım çoktan ölmüşüm ruyalarım ve kurduğum hayalle gömülmüşüm hayatıma yön veren bu eksiler ve artılar her güzel şeyin önünde kurulmuştur engeller zorla biter bu yollar pes edersen elvedalar hatıralar bi son koyar kalır geriye satırlar karanlıkta olsa geçmişim geleceğim geçeceğim o köprüden benimle sen de gelirsen akar bu göz yaşım mutlulukla var olan en değersiz ruhuma zaten bitti her şey senle benim aramda gönül gözüyle baktığında görebilirsin belki beni iki varlık var içimde birisi bir mülayim diğeri serseri içimde yoktur izleri gizlediklerim ve dışıma vuramadıklarımlayım ben yazık kimi zaman kimi zamansa masum kalbi çalan anlayanlar vardı beni lakin sen neden ortadasın ki kanatsızdı melekler şehrin ortasında insanların içinde yalnızım ve çaresiz gözyaşım ve öfkem aynı anda yaktı fitili artık geriye dönüş yok kurduğum hayaller adına beni de bugün burada gömün susuz topraklara sürün nefsim her an ister ölümü ellerimse
NAKARAT
geçtiğim her yol şimdi paramparça aynı kalbimdeki yollar gibi kendimi kaybettim içime düştüm kendimi buldum ama artık çok geç kalemimden dökülen her bir kelimenin suskunluğuma eşlik eder dilim bir savaştı kendimle verdiğim galibi bir meçhul belki de benim
bir yabancı tanıdım ayna bakıp gördüğümde onca yılda çözdüğüm sorunlarım şimdi kördüğüm kan , zehirle doldu bardak hep ben oldum zehri içen şimdi mutluluk rüyalarımda bir hayal ellerimle gömdüm kendimi evet doğru bildin cevabın hayırsa eğer anlarım ki sende sildin bir dilekti benimki si gerçek olmadan bitti mutluluk sanmayın sakın iç çekişti benimki si tarihimde yoktur bir yenilgi çünkü ben yazardım tarihimi sense bir senaryo gereği günahlarımın esiri benimle kalman gerektiğinde çekip giderken sorgusuz sualsiz idam ettim geçmişimi benile ol benimle git benimle kal bu bir masal çaresiz de olsam çığlıkların sessizliğine dalıp sussam sulandıkça gül misali solsam hep bir çare kalsam günün birinde ben de güleceğim
NAKARAT(x2)

geçtiğim her yol şimdi paramparça aynı kalbimdeki yollar gibi kendimi kaybettim içime düştüm kendimi buldum ama artık çok geç kalemimden dökülen her bir kelimenin suskunluğuma eşlik eder dilim bir savaştı kendimle verdiğim galibi bir meçhul belki de benim