Ayakları çıplak eli nasırlı
O köylü vatandaş bizimdir bizim
Tek odası olan çullu-hasırlı
O toprak damlar da bizimdir bizim
Bir lokmacık olsun haram yemeyen
Ekmeği bulursa katık demeyen
Yine de hayattan bıktım demeyen
Dirençli insanlar bizimdir bizim
Haberi olmayan köşkten-yalıdan
Süpürgesi ibarettir çalıdan
Çulu da değerli olan halıdan
Gariban insanlar bizimdir bizim
Leb demeden leblebiyi anlayan
Şımarmayan büyük sözü dinleyen
Yıllar yılı inim inim inleyen
Çilekeş yurttaşlar bizimdir bizim
Bebeğini iş başında doğuran
Çocuğunu doğa ile yoğuran
İpliğini eğirtmeçle eğiren
Fedakar analar bizimdir bizim
Küçücük yaşında dantel işleyen
Onunla mutlu bir yuva düşleyen
Üç yaşında çalışmaya başlayan
O köylü bacılar bizimdir bizim
Tütününü piposuna dolduran
Anılar anlatıp bazen güldüren
Kederi yok edip gamı öldüren
Yaşlı amcalar da bizimdir bizim
Olsa da seksen beş-doksan yaşında
Titreyen elleri uzman işinde
Yaşama sarılmış, umut peşinde
O yaşlı nineler bizimdir bizim
Arif unutur mu o insanları
Onlar yurdun damardaki kanları
İsyan edip çıkmasa da çınları
O yoksul insanlar bizimdir bizim