Hayat yalan söyler sonra konuş der bağırmadan
Uykum terk eder beni, benimle gün ağarmadan
Zaman gelir unutulursun uçup gidersin Sonra ne demekmiş öğrenirsin, kül olmak yanmadan
Korkum yok senden hadi yaklaş ölüm vakti
Zaman akıp gider patlar kırdığın kum saati
Onlar gibi olma sen de insan kendini kandırma
Kalbi katledene gerekli hissiyat nakli
Herkesin güldüğüne gülmezsen olursun sorunlu
Aşka yenik düşenler hep terk ettiler gururu
Söyleyemediğim sözler azat etti bu ruhu
Dudaklarda kalan kelimeler yarattı kuruntu
Mutluluk rüzgar gibi es elime değ
Bırakma kal orda
Uzun zamandır uzak huzur denen şey benden
Bağırsam da gelmez bişey elden
Umutlarım çık artık o saklandığın yerden
Ve bul beni, her zamanki karanlık yerdeyim
Bi sendeyim bi bendeyim bi yerdeyim bi gökteyim
Sen gülümserken onlar gibi sahte duygularla
Uyku bırakmayan kabusumun en güzel yerindeyim
Uyandım bu kabustan
Yağmurum yağsın üstüne dokunsun kalbine
Bunu duyduğunda kalk vur bana
Hayat bağırmak ne haddime
Yağmur yağıyor tenime, günah yıkar gibi
Mutluluk, çocukken penceremden yağan kar gibi
Eriyip gitti, bütün gücümle bitti
Bu sağır kör bi insanın duyduğu bi savaşın ritmi
Bu yüzden hayat dur, yoruldum yavaşla
Ne zaman ayağım takılsa sarıldım telaşla
En yakındakine, sağındakine, solundakine
Duyguları öldüren insan, söyle bu kinin kime?
Karanlık hayatımda yanıp sönen lambalar
Odamdaki görünmeyen ölüm kokan tablolar
Savaşmaktan, yalanlardan bıktım yoruldum
Bi gün doğar, bi gün batar sema hüzün boğar
Sorun eklemek mi beklemek mi duyguları?
Kin dolar kalbimin terk edilmiş kuytuları
Bi gün en sevdiğini alır senden düzen
Onunla beraber yolcu eder gözden akan damlaları
Yazmak benim için nefes kadar önemli
Düşünmeden uyuyamadığım dönem garip bi dönemdi
Anlamaya başladım şimdi, hayatta ne olabilirdi
Ölüm kadar gerçek huzur kadar değerli
Uyandım bu kabustan
Yağmurum yağsın üstüne dokunsun kalbine
Bunu duyduğunda kalk vur bana
Hayat bağırmak ne haddime