Verse 1:
Utancım, bütün vicdanımı zorluyor
Birisi gelip halini hatrını sormuyor
Bedel ödetildi bugün insanlığa şüphe duymak için
Önemi yok, ne istesek olmuyor

Çoğunluğunuzun nedeni kendi kararları
Utandım benim de annem, kardeşlerim vardı
Uyandım, bu kabus sanki omuzlarıma bastı!
Uyan, dur! Tedbirli ol bir ömürün vardı

Kelebek gibi, kapansa gözlerimiz gelecek gibi
Güneş doğduğunda karanlığı yenecek gibi
Mazlumun ahını bir günde çekecek misin?
Bitecek değil elbet ama zırhı delecek kesin!

Utandım! Tekrardan! Vicdanlar çok rahat hal!
Başka birisi ciğerlerini sökebilirdi pek rahatla!
Ve senin şehvetin de ocak yaktı tekrardan!
Senden güçsüzlerdi zordu nefs-i müdaafa!


Bir annenin yüreğini soğutur mu hesaplar?
Hak edenler onlar değil girseydiniz mezara!
Çoğlıklarını duyamadık kayboldu fezada!
Bu canilik hepimizin susuyorsak pek ala!

Hükmü yok sayılıp çocukken gelin edildi
Şehvetinle katledildi, düştüğünde kalk denildi
Aldatıldı af denildi, kullanılıp mahvedildi!
Dünyası yıkılsa da yine payı var denildi!

Ondan umutlu babanın çığlıkları bunlar!
Duyarlılığı yok olanlar gerçekleri duymaz
Affedin, güven dolu dünya yoksa!
Affedin, su serpmiyor susmamak ve susmak.