Uzak elli yıl belki ay
Saat kaç kaç mil yakın kaçma benden bırakmadım
ömre paralel değil uzaktasın
teğet geçiyor çizgilerim
alnımına pusu kurmuş
karmaşanın bedeliyim
gözlerimi açtım
rüzgarlara savurdum gölgeleri
eliyorum geceye sinmiş rehaveti
odamın kirli paslı aynası
duvarlara sinmiş eski portrelerin sarımtırak leylağı
Seni sevmek cumartesi pazardı
Her zil çaldıgında canımı yakardı
yelkovanı kovalayan akrebin kıskacı
avuçlarına düşsem sıkarmıydın canımı alana dek
gözlerim kan çanağı her karesi kırmızı
geceyi aydınlatan semazenin aynası
olma ihtimalin varsayım
varsayalım hiç olmadın.
geriye doğru sayıklarım
Olmayana yazardım.